اصول یوگا

یک یوگی زندگی و حیات را به مانند یک مثلث می نگرد که جسم و پیکره انسان سه مرحله تولد، رشد و سرانجام مرگ را طی می کند. دوران جوانی که اوج شکوفایی انسان است بین سنین 18 تا 20 سالگی است. در نخستین سال های زندگی و در مرحله جوانی میزان رشو بازسازی جسم انسان به اوج خود می رسد و از آن پس مرحله دگرگونی بافت ها آغاز می شود. در یک انسان عادی این مراحل از 20 سالگی آغاز شده و تا حدود 35 سالگی ادامه می یابد و از آن پس مرحله کاتابولیک یا همان دگرگونی بافت ها آغاز می شود، به عبارت دیگر ماشین جسم شروع به افت و انزال می نماید. این مرحله که در سنین پیری خود را نمایان می سازد با بیماری و ناخوشی همراه است. هر چند که یک یوگی معتقد است که ما (انسان) خلق نشده ایم که فقط عاملی باشیم و پس از تحمل رنج و درد به سراغ مرگ رویم. هدف از زندگی بالاتر از همه اینهاست. رشد نیروهای روحی هدف بوده و احتیاج به استعداد زیاد و نیروی اراده می باشد. تمامی این موارد در سایه رشد جسم و ذهن پدید می آیند. به همین خاطر عقلای قدیم سیستمی را گسترش داده بودند که باعث دفاع بدن در برابر بیماری ها و به تعویق افتادن مرحله کاتابولیک و همچنین نیرومند ماندن قوای فیزیکی و روانی می شود. این سیستم یوگا نام دارد. یوگا یک برنامه ساده و طبیعی است که بر پنج اصل استوار است: 1) تمرینات یوگا 2) تنفس 3) رژیم غذایی 4) ریلکس و آسودگی 5) تفکر مثبت و مدیتیشن www.yogajournal.com/ یوگا یک روش شخصی در زندگی است و بر اساس اصول و عقاید می باشد. ساده زیستن و تفکر والا. جسم مانند یک معبد و یا یک وسیله نقلیه برای روح است و برای استفاده مطلوب از آن احتیاج به یک سری اصول داریم. این اصول همانند اصولی است که در هر وسیله نقلیه به شمار می رود. یک اتومبیل به پنج چیز مهم احتیاج دارد: 1) سیستم لغزنده یا همان چهار چرخ 2) برق یا همان باطری 3) سیستم خنک کننده 4) سوخت 5) یک راننده برای رانندگی در پشت فرمان www.sakyaiba.edu.np

اکنون احتیاجات انسان را بررسی می کنیم:

1- اصل تمرینات

حرکات و اعمال به مانند سیستم لغزنده هستند که رباط ها، مفاصل، عضلات، تاندون ها و دیگر نقاط بدن را به کمک افزایش جریان خون و قابلیت انعطاف نرم می کنند.

2- اصل تنفس

این اصل بدن را در ارتباط با باطری یاری می کند. شبکه خورشیدی که نیروی عظیم پتانسیلی در آن ذخیره شده است و از طریق استفاده از تکنیک های تنفسی ویژه یوگا پرانامایا این انرژی در جهت برقراری تعادل فیزیکی و روانی آزاد می شود.

3- اصل رژیم غذایی

این اصل سوخت مناسبی را برای بدن تهیه می کند. مصرف مناسب غذا، هوا، آب و نور آفتاب از ضروریات است.

4- اصل ریلکس و آسودگی (وانهادگی)

این اصل همانند سیستم خنک کننده یا رادیاتور در ماشین عمل می کند. هنگامی که ذهن و جسم به طور مرتب فعالیت می کنند، ظرفیت آنان تقلیل می یابد. وانهادگی راه طبیعی جبران نیروی از دست رفته است.

5- تفکر مثبت و مدیتیشن

خود را کنترل کنید. ذهن آرام می گیرد. از طریق سکون و تمرکز فکر، طبیعت و سرشت تحت کنترل آگاهی قرار می گیرد. www.yoga.com

اصل تمرینات

سیستم های بی شماری برای گسترش و توسعه حرکات مکانیکی عضلات طراحی شده است. همان طور که گفتیم در مکتب یوگا به پیکره آدمی همانند وسیله نقلیه ای برای روح نگریسته می شود. وسیله نقلیه ای که روح را در سفرش به سوی تکامل یاری می کند. آسانا (تمرینات فیزیکی یوگا) برای توسعه و گسترش تعبیه شده است.این تمرینات باعث رشد استعدادهای روحی و روانی می شود. باید در نظر داشت که تفاوت های اساسی و بنیادین بین تمرینات یوگا و تمرینات فیزیکی وجود دارد. تمرینات و ورزش های فیزیکی عادی تاکید زیادی بر حرکات عضلات دارد. در حالی که در یوگا عکس این حالت می باشد زیرا ورزش های عادی میزان زیادی اسید لاکتیک در الیاف و بافت های عضله تولید و همین باعث کوفتگی عضلات می شود. در هنگام انجام آسانا تاثیر اسید اضافه و کوفتگی توسط قلیائی موجود در الیاف عضلانی خنثی می شود. البته این عمل با تنفس عمیق اکسیژن انجام می شود. رشد عضلات به معنی سلامتی بدن نیست. سلامتی موقعی اطلاق می گردد که تمام ارگان های بدن تحت کنترل هوشمند ذهن باشد. تمرینات فیزیکی یوگا آسانا نام دارد. آسانا می بایست به طور مرتب و دائمی انجام شود. اولین فایده این کار در این است که قابلیت انعطاف بدن را افزایش می دهد به طوری که در سنین بالا قادر خواهید بود انعطاف بدن را افزایش دهید. تمرینات یوگا ابتدا بر سلامتی ستون فقرات تاکید و تمرکز دارد و باعث انعطاف و نیرومندی آن می شود. ستون فقرات محل تمامی اعصاب مهم بدن می باشد و همین اعصاب تمامی پیامهای مختلف بدن را از طریق ستون فقرات به مغز می رسانند. به همین دلیل است که تمرینات یوگا تاکید زیادی بر انعطاف و نیرومندی آن دارد و با انجام آساناها عمل گردش خون بهبود یافته و مواد غذایی و اکسژن سهل تر به اعصاب می رسند. آساناها بر روی اندام داخلی هم تاثیر به سزایی دارد همانطور که باعث بهبود عملکرد عضلات می شود بر روی عملکرد غدد و ارگان ها نیز تاثیر مثبت بر جای می گذارد. اندام های داخلی پیامها و تحریکات را از طریق حرکات گوناگون و مختلف آساناها دریافت کرده و بدین ترتیب عملکردشان هماهنگی بیشتری می یابد. سیستم درون ریز (غدد و هورمون ها) دوباره فعال شده و به متعادل شدن تحریکات و همچنین به پیشرفت نیروی روانی کمک می کند. به همراه انجام تمرینات یوگا تمرین تنفس تمرکز فکر را انجام می دهیم. یک ساعت تمرین حرکات، یک ساعت تمرین ریلکس عمیق، و یک ساعت تمرین مدیتیشن باعث تقویت نیروهای تمرکزی به همراه نیروی جسمانی خواهد شد. تمریناات سیستم یوگا با هیچیک از سیستم های ورزش های دیگر قابل قیاس نیست. انجام آرام و آگاهانه (با هوشیاری تمام) آسانا علاوه بر فواید فیزیکی باعث تقویت نیروهای روانی، تمرکز و مدیتیشن خواهد شد. www.yogabasics.com

اصل تنفس یا پرانایاما

اکثر مردم تنها بخشی از ظرفیت دستگاه تنفسی یا ریه را برای تنفس استفاده می کنند. این دسته از مردم که تنفسشان سطحی بوده و کمی از قفسه سینه را منبسط می کنند شانه های خم شده ای دارند و در قسمت بالای گردن و پستانشان فشار دردآوری را متحمل می شوند و از کمبود اکسیژن رنج می برند. این عده بدون آنکه خود بدانند به سرعت خسته می شوند. با تمرینات تنفسی یوگا علاوه بر پیشگیری از این موارد می توانید انرژی حیاتی و سلامتی خود را تضمین نمایید. از تمامی روش های تنفسی قادر خواهید بود ظرفیت انرژی حیاتی را افزایش دهید. چنانچه هنگام بالا رفتن از پله ها خسته می شوید سعی کنید که شانه ها را صاف نگه داشته و در هر دو پله عمل دم و در دو پله بعدی عمل بازدم (تخلیه تنفس) را انجام دهید. با =یروی از چنین عملی یعنی دو پله دم و دو پله بازدم قادر خواهید بود آرام آرام پله ها را بالا رفته و بدون کمبود اکسیژن و نفس به بالای پله ها برسید. با چنین آهنگ تنفس قادر خواهید بود میزان زیادئی از دی اکسیدکربن را بیرون داده و اکسیژن را جایگزین آن نماییم، بدین ترتیب کمتر دچار خستگی می شویم. yoga.org.nz

تنفس

امروزه یک برنامه تنفسی قادر است ما را در زندگی روزمره کمک فراوانی کند. بحران ها، فشارهای عصبی، افسردگی و کسالت با تبعیت از یک سری تمرین ها قابل رفع می باشند. بدون هیچگونه فشاری شانه ها را صاف نگه دارید و نفستان را تماما تخلیه کنید. مکث کرده و سپس به طور عمیق نفس بکشید، این روند باید کاملا آرام باشد. عمل دم می بایست به قدری باشد که شش ها کاملا پر شوند. بدون تغییر حالت شانه ها نفس را از طریق بینی به آرامی تخلیه کنید. شما باید همزمان با دریافت اکسیژن مغز و اعصاب را آسوده و آرام کنید. سه روش تنفسی وجود دارد:

روش سطحی

بدترین روش تنفس می باشد. هنگامی که عمل دم صورت می گیردشکم منقبض شده و شانه ها و استخوان ترقوه بالا می روند. در این نوع تنفس حداکثر کوشش به کار می رود اما حداقل میزان هوا نصیب فرد می شود.

تنفس دنده ای

در این نوع تنفس عضلات سینه، قفسه سینه را منقبض می کنند. این نوع تنفس هم تنفس کاملی نیست.

تنفس عمیق شکمی

این روش بهترین روش تنفس می باشد. در این روش هوا به تمامی قسمت های شش ها و حتی قسمت های تحتانی آن می رسد و تنفس آرام و عمیق می باشد. به این روش تنفس دیافراگمی نیز گفته می شود. در حقیقت هیچیک از این سه روش تنفس کامل نیستند. یک یوگی هر سه روش را با هم ترکیب می کند. ابتدا با تنفس عمیق شروع کرده و با تنفس دنده ای و سطحی به عمل دم ادامه می دهد. برای اینکه تنفس دیافراگمی را احساس کنید، یک لباس شل و آزاد پوشیده و به پشت دراز بکشید. دست ها را بر روی دیافراگم قرار دهید. عمل دم و بازدم را به طور آهسته انجام دهید. در هنگام دم، شکم باید به طرف خارج منبسط شده و سپس قفسه سینه منقبض شود. سعی کنید این حرکت و جنبش را احساس کنید. دم به طور آرام، شکم منبسط شده و سپس قفسه سینه منبسط شده و در آخر قسمت بالای شش ها منبسط می شود. yoga.about.com

گفته می‌‌شود کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است و يکی از استادان اوليه و مبتکران اين فن بوديدهاراما است که حدود 525 سال قبل از ميلاد مسيح مي زيسته است. وی که از پيشوايان مذهبی بودایی بود، به تنهايی از هند به راه افتاد و پس از راهپيمايی چند هزار کيلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبيعی بسيار مشکل موجود در آن زمان به چين رسيد و در ايالت هون نان و معبد شائولين اقامت گزيد. تعاليم بوديدهاراما شامل تمرينات شديد انضباطی و رعایت پرهيزکاری بود. وی 9 سال رنج و رياضت همراه با تفکر و برای اين که شاگردانش نيز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و انديشه تاب مقاومت بياورند و نيز با زورگويانی که تعاليم مذهبی و مردان دين را سد راه خود می‌‌ديدند به مبارزه و مقابله برخيزند 18 حرکت تمرينی را ابداع نمود که در حقيقت زير بنای حرکات کاراته امروزی است.

کاراته امروزی شکل تکامل يافته ای از کمپوی چينی (بوکس چينی) می باشد که در ابتدا اوکیناواته نامیده ميشد. از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چين سلسله کينک 1644-1911 و سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلو گيری از ورزيده شدن مخالفان و نيز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشير را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همين امر باعث شکوفايی هرچه بيشتر کاراته شد.

در سال 1921 يکی از بزرگ‌ترين استادان کاراته جزیره اوکیناوا گيچين فونا کوشی 1868-1957 توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نمايد و برخی ديگر از هنر جويان که تحت تعليم بزرگ‌ترين استادان اوکيناوا قرار گرفته بودند، تکنيک‌های سنتی را با يکديگر ترکيب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.

سال 1342 سال ورود كاراته به ایران توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتكاران و فرهاد وارسته هستند می‌‌باشد.

در حال حاضر، سبکهای مختلف کاراته، بالغ بر صدها سبک می‌شود که در واقع، بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر از سبک‌های اصلی و کنترلی و يک سبک نيمه کنترلی می‌‌باشد.

 سبک‌های کاراته

• سبک های کنترلی عبارتند از:

• شوتوکان بنيان گذار: گيچين فونا کوشی. در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو میشود .

• شيتوريو بنيان گذار: کنوا مابونی. شيتوريو متشکل از دو سيستم ناهاته و شوری ته در کاراته می‌‌باشد.

• گوجوريو بنيان گذار: میاگی چوجون. گوجوريو روش سفت و نرم، که در اوکيناوا شکل گرفت و و متعلق به سيستم ناهاته در کاراته می‌‌باشد.

• وادوريو بنيان گذار: اوتسوکا هيرونوری. وادوريو يعنی : راه صلح، روش صلح، روش صلح جويانه.

• سبک نيمه کنترلی عبارت است از:

• کيوکوشين بنيان گذار: ماسوتاتسو اوياما کيوکوشين کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجريبات اوياما وسبک های ديگر است، به وجود آمد.

دنیرو برای بازی بهتر در نقش لاموتا چند جلسه با او تمرین مشت‌زنی کرد و برای بهتر نشان دادن وضعیت بدنی لاموتا پس از دوران افول و قرار گرفتن در نقش، وزن خود را حدود ۳۰ کیلوگرم زیاد کرد.

بازیگران

• رابرت دنیرو (جیک لاموتا)

• کتی موریارتی (ویکی تایلر لاموتا)

• جو پشی (جویی لاموتا)

• فرانک وینسنت (سالوی بتز)

• نیکولاس کولاسانتو (تامی کومو)

• ترزا سالدانا (لنور لاموتا)

مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. این‌که قدیمیترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چگونه با یکدیگر می‌‌جنگیدند معلوم نیست. چنانکه در تواریخ روم ذکر شده است که طرفین مشت‌های خود را به چرم‌های خامی محکم بسته و سعی می‌کردند که با ضربات محکمی از این مشت‌های سخت و سنگین حریف را از پای در آورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام می‌‌شد.

ملائکوماس که پدرش نیز چهل و پنج سال بعد از مسیح فاتح بوکس و قهرمان المپیک گردیده بود عموم رقیبهای خود را تنها با فن (نه با زور و قدرت) مغلوب می‌‌ساخت. مسابقه‌هایی که بدین صورت وقوع می‌‌یافت بدون انقطاع بود و دائماّ در میدان‌های مسابقه یک ورزشکار با قهرمانان آماده بنبرد بوده و هرکس که از بین تماشاچیان داوطلب مسابقه بود دست خود را بلند می‌‌کرد. ملائکوماس قهرمان رومی که در اکثر نبردها ورزشی بدین نوع فاتح می‌‌گردید بالاخره در یک مسابقه که حریف او کشته شد اشتهاری بسزا یافت. در این مسابقه‌ها قهرمانان دوره امپراتوری روم دستهای خود را باآلتی شبیه به دستکش که روی آن میخهای محکم فولادی کوفته شده بود مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای سخت و محکم در دست می‌‌گرفتند و مسابقه را شروع می‌‌کردند. با استفاده این دستکشها در هر مسابقه یکی از دو طرف حتما سخت مجروح یا مقتول می‌‌شد سبب شد که مسابقه‌های بوکس بدین شکل ترک شود. در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقه‌های المپیک توأم گردیده و در سال 400 بعد از میلاد قهرمانان ورزشهای مختلف بوکس را به کلی فراموش کردند. در همان عصر یا چند قرن بعد ورزش کشتی گیری که مخاطرات ان کمتر از اینگونه بوکس‌ها نبود متداول شد و از ورزشهای عمومی گردید.

مقارن با آغاز قرن هیجدهم مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت می‌‌شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می‌‌آموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می‌‌یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می‌‌دانست از این رو او را پدر بوکس نامیده اند.

در لندن هم یکی از استادان شمشیر بازی به نام جمس فیک مدرسه ورزش بزرگی دائر کرد که گذشته از تعلیم شمشیر بازی و نیزه‌پرانی و غیره فنون بوکس را نیز به شاگردان خود می‌‌آموخت.

جمس فیک برای مشت‌زنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطه‌ای که اطراف آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین زنند در این کشتی‌گیری هر کس که بر زمین نمی‌خورد فاتح محسوب می‌‌شد. برای این چنین مسابقه‌ها چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک می‌‌شد و داوطلبان بوکس پس از محاربه مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین می‌‌خوردند و در نتیجه تعیین و معرفی فاتح بسیار مشکل می‌‌شد.

پس از ایجاد بوکس به این صورت یکی از استادان ورزشکار انگلیسی موسوم به چک بروکتون در سال 1749 در مسابقه‌ای که داور قوانین و دستورات مخصوص وضع کرد وسعت میزان مسابقه و عده اشخاصی که حق ورود به محوطه میدان بازی را داشتند معلوم کرد. ولی هنوز این بازی به طور رسمی معول نشده بود و در هر جا که مشت زن‌ها مسابقه می‌‌دادند پلیس آنها را متفرق می‌‌ساخت.

در قرن هیجدهم با اینکه انواع ورزشها در انگلستان بحد اعلاء ترقی خود رسید و قهرمانان بسیاری دیده می‌‌شد به این دلیل هیچ اهمیتی به این ورزش نمیدادند و آن را ورزشی خطرناک میدانستند زیرا تصور می‌‌شد که یکی از داوطلبان حتما بایستی کشته یا سخت مجروح گردد.

جون جاکسون که از استادان بوکس قرن هیجدهم بود تدریجا بوکس را رسمی کرد و چون خود استاد بی نظیری بود در هر مسابقه مبالغ هنگفتی عاید او گردید زیرا از همان موقع جوائز سنگینی برای قهرمانان این فن معین شده بود. این شخص اولین مشت زن و قهرمان عصر خود بود و توانسته بود این ورزش را در دنیا رواج دهد.

در سال 1835 جمس پورله ورزشکار انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد. ولی پیشرفت آن به قدری سریع بود و به اندازه‌ای آمریکائی‌ها به این ورزش راغب بودند که در سال 1860 یعنی 25 سال پس از ورود این ورزش در آمریکا جون سن هیس آمریکایی توانست در سرزمین انگلستان که این بازی وضع شده و قرنها قهرمانان دنیا از آن مملکت بوده‌اند فاتح گردد و در تمام دنیا بی رقیب باشد.

با آنکه جک بروگتون مدت هه بود که دست کش مخصوص بوکس را اختراع کرده بود ولی بیش از یکی دو مورد آن را به کار نبرده بودند و در اکثر مسابقه‌ها با مشت گره شده و بدون دست کش با یکدیگر می‌‌جنگیدند از همین جهت مدت مسابقه و دوره آن خیلی طول می‌‌کشید طویل‌ترین دوره‌ای بوکس که در سال 1824 در 23 ژوئیه بین قهرمانان آمریکائی میکه مادن و بیل هایس انگلیسی در انبرگ انگلستان انجام شد. این مبارزه جمعاَ شش ساعت و سه دقیقه بطول انجامید.

ورزش بوکس با وضعیت کنونی از سال 1890 یعنی پس از آنکه مارکیز کوئینزبری قواعد جدیدتری وضع کرد و استعمال دست کش بوکس را رسمی کرد شروع شد. او مدت هر دوره بوکس را سه دقیقه و فواصل بین دورها را یک دقیقه معین کرد و چون این دستور می‌توانست نتیجه نیکویی برای ورزیدن و رفع خستگی بشود از طرف عموم ورزشکاران دنیا قبول شد و طریقه‌ای که کینز معین کرده بود متداول و مرسوم گردید.

برای اولین دفعه مسابقه با وضع جدید در سال 1892 در هفتم سپتامبر در ارولئون بین جون سولیوان آخرین قهرمان مشت‌زن بدون دست کش که قهرمان تمام آمریکا بود و جوانی بیست و شش ساله موسوم به جمس می‌‌کوربت که او نیز آمریکائی و ار رقیب خود دو سال کوچک‌تر بود انجام و پس از 21 دوره (راند) مبارزه قهرمان قدیم دنیا که بدون دستکش عنوان و مقام عجیبی پیدا کرده بود مغلوب قهرمانی شد که با دستکش بوکس را آموخته بود.

تاریخچه فن بوکس در ایران

دقیقا معلوم نیست که چه کسی این ورزش را به ایران آورده است ولی به گفته برخی از استادان جوانی پرشور و متهور موسوم به هوارد باسکرویل از آمریکا بسمت مدیریت کالج آمریکائی در رضاییه مامور شد. این جوان با خود مقداری اثاث ورزش و چند دستکش بوکس به ایران آورد. او بعدها با مشروطه‌خواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد.

سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین می‌‌کردند چند نفری هم که در آن سالها به خارج برای تحصیل رفته بودند به این ورزش آشنا شدند. در سالهای 1314 یک نفر مهندس چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد. فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و چندین سال قهرمان اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود. چند نفر از علاقه‌مندان در آن دوران نزد ایشان مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند.

در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان به این ورزش آشنا شدند برای مثال درمشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر آلمانی مهندس برق به تمرین این فن مشغول بودند.

از سال 1318 که به دستور رضا شاه مسابقات قهرمانی کشور شروع شد تا سال 1324 این ورزش جزء برنامه نبود. علت اصلی نبودن وسائل و مربی و نبودن مقررات لازم بود. بالاخره در سال 1323 این ورزش مورد توجه اداره تربیت بدنی واقع شد و برای اولین دفعه بطور رسمی جزء برنامه مدارس و دانشکده‌ها شد این مسابقه با وسائل آمریکایی‌ها و قضاوت آمریکایی‌ها و «محمد پور» و «عبدالله نادری» انجام شد در خاتمه مسابقه گلدان نقره‌ای جهت یاد بود و قدر دانی از زحمات مربی ورزش آمریکایی توسط رئیس اداره تربیت بدنی (ابوالفضل صدری) به ایشان داده شد. این عمل موجب نهایت نزدیکی روابط ورزشی ما شد چنانچه جوانان ایرانی در اکثر مسابقات با آمریکایی‌ها شرکت نمودند و غالبا هم پیروز می‌‌شدند. یک روز سروان پل دولین به آقای نادری گفتند بد نیست که با دستکش ما و دکتر و مربی ما و به طور کلی با دست خودمان ما را کتک می‌‌زنند. در سال 1324 از طرف اداره تربیت بدنی آقای نادری مامور شدند جهت مسابقات قهرمانی تهران رینگ بوکس تهیه نمایین که قیمت ان هم 150000 ریال بوده است. و طبق نقشه ایکه از آخرین مدل تهیه شده بود ساخته شد. که این رینگ مزبور از طرف را آهن به سازمان تربیت بدنی ایران هدیه شد. در سال 1324 برای اولین بار با کمک اولیای ارتش آمریکایی مقیم ایران و با واگذاری مقدار کافی وسائل و قضاوت و لوازم مورد احتیاج مسابقه دستجات آزاد انجام شد .

بوکس در ایران پس از فعالیتی 34 ساله با پیروزی انقلاب دچار وقفه شد این رشته پس از ده سال بار دیگر راه اندازی شد و بدلیل ابهامات ایجاد شده و عدم تفاوتی که در جامعه بین بوکس حرفه‌ای و آماتور وجود داشت این رشته جایگاه گذشته خود را بدست نیاورد و در این میان مسائل شرعی و برخی اظهارات در این زمینه بر ابهامات افزود و ذهنیت‌های منفی نسبت به بوکس ایجاد کرد.

وزن دستکش

وزن دستکش تا متوسط وزن 8 اونس ؛ متوسط 10 اونس و برای سنگین وزن 12 اونس کمتر نباشد.

محل بوکس

محل بوکس از داخل طناب‌ها 6.10 × 6.10 متر مساوی با 20 ×20 فوت و از خارج 8 × 8 متر مساوی با 26 × 26 فوت می‌‌باشد. گوشه‌ها بایستی بخوبی (در قدیم با پارچه و پنبه)توسط تشکهای مخصوص پوشیده شود. محوطه از چهار طرف توسط 4 طناب پوشیده شده که قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده می‌‌شود. فواصل طناب‌ها از کف محوطه به ترتیب 30 , 60 , 90 , 120 سانتی متر می‌‌باشد. کف محوطه بوکس بایستی با تشک به ضخامت 5 سانتی متر و روی تشک را نیز با برزنت محکم پوشیده شده و توسط طناب به کف محوطه بسته می‌‌شود.

اوزان مسابقه

اوزان در مسابقات آماتور هشت کلاس با اوزان زیرین مورد نظر است 48ؤ51و54و57و60و64و68و75و81و85و91و+91

وسایل مورد نیاز: از قبیل بطری آب و حوله و اسفنج و نظایر آنها لازم است که از طرف باشگاه مربوطه تأمین می‌‌شود.

نکاتی در مورد امتیازات مسابقه

1- تعداد ضربات – ضرباتی که مطابق قانون و بدون دفاع به هدف اصابت نماید 2- . 3- حمله و روش صحیح بوکس لازم است کاملاً مورد نظر باشد. 4- ضربات خطا و غیر فنی حساب نمی‌شود 5- در موقعی که داور وسط خطا را دیده و تذکر می‌‌دهد در صورتي كه از سه بار بيشتر تكرار شود امتیاز کسر شود توسط داورها ضربات صحیح بایستی با مشت بسته و با سطح جلو چهار انگشت و يا چهار بند دست زده شود. محل صحیح ضربات جلوی صورت و طرفین آن , جلوی بدن بالاتر از کمربند و طرفین ضربه زده شود , روی ساعد و بازو و دستکش امتیاز نخواهد داشت. نسبت به اتفاقات آنی تصمیم داور وسط قطعی است و در غیر این صورت کمیته مسابقات تصمیم لازم را می‌‌گیرد.

Hadi Saei

From Wikipedia, the free encyclopedia

Medal record
Hadi Saei
Competitor for  Iran
Men’s Taekwondo
Olympic Games
Gold	2004 Athens	68 kg
Gold	2008 Beijing	80 kg
Bronze	2000 Sydney	68 kg
World Championships
Gold	1999 Edmonton	72 kg
Gold	2005 Madrid	72 kg
Silver	2003 Garmisch-Partenkirchen	72 kg
Bronze	2007 Beijing	72 kg
Asian Games
Gold	2002 Busan	72 kg
Bronze	2006 Doha	72 kg
Asian Championships
Gold	2006 Bangkok	72 kg
Silver	2002 Amman	72 kg

Hadi Saei Bonehkohal (Persian: هادی ساعی بنه كُهل , born June 10, 1976 in Ray) is an Iranian Taekwondo athlete who became the most successful iranian athlete in Olympic history after snatching gold in the 2008 Summer Olympics. He competed in the Men's 68 kg (featherweight) at the 2004 Summer Olympics and won the gold medal. In addition, he competed in the Men's 80 kg at the 2008 Summer Olympics^[1] and won his second olympic gold. Earlier in his career and in the 2000 Summer Olympics in Sydney, Saei had won the bronze medal.

He has been World Champion in the Tae Kwon Do World Championships 7 times and was recently awarded the title of 'Best Tae Kwon Do Player of all Time' by the International Board. Currently, he is a senior at the Iran Physical Education University.

Saei officially ended his career as a Tae Kwon Do athlete on November 8, 2008 (18 Aban 1387)

2008 Olympics

In the 2008 Beijing Summer Olympics, Saei's gold medal was really important for all Iranian athletes who participated in this year's Olympic games. Saei was the last Iranian athlete to compete. Iran's hope to avoid its worst Olympics showings was resting on Saei's shoulders.

In the first match against the Nepalese Deepak Bista his right hand was fractured during the fight however he did not indicate about his injury in the entire competiton despite enormous pain until he won the final against the Italian Mauro Sarmiento. Immediately after winning the Gold medal his hand was in plaster cast. Previously he wanted to say farewell after winning in the final, but his coach Reza Mehmandoust has advised him not to do it.

By winning his gold medal, Saei ensured that Iran was leaving Beijing with a better result than their poor showing at the 1948 Summer Olympics in London, where they bagged only one bronze medal. Full results of Iran's medals in the history of the Summer Olympic games can be found in the 'Medal tables' in Iran at the Olympics

از تمام دوستان عزیز که با نظرات خوبشون منو در سر پا نگه داشتن این وبلاگ کمک می کنن صمیمانه تشکر می کنم

از آقایان ایوب عزیز برای نظر خوبشون از شیزوکای نینجا و سامان فاضل و آقای صفار نژاد هم رشته خودم واقعا ممنونم و از همه دوستانی که نظر دادن و من اسمشون رو نیاوردم عذر خواهی میکنم... این وبلاگ متعلق به همه ورزشکارای ایرانی عزیزه....

من اینجا رسما اعلام می کنم که وبسایت رزم آوران آدرسش تغییر کرده و دوستان عزیز می تونن از این لینک وبسایت جدید رو ببینن           رزم آوران

خوب فعلا این عکسا رو ببینین تا فکر کنم در مورد کدوم رشته مطلب بنویسم...

از یک دیدگاه می‌توان هنرهای رزمی را به دو قسمت نرم و سخت تقسیم بندی نمود.

به یک سری حرکات و نشست‌های خاص که در هر ورزش وجود دارد که باعث آمادگی بدن و تقویت نیروی درون که در ورزش‎‌های گوناگون به نیروی درون کی و چی و هی می‌گویند.

این نیرو از نقطه‎ای به نام تان تین سر چشمه می‌گیرد و در تمام بدن پخش می‌شود.

ورزشهای سخت عبارت‌اند از: ورزش‎‌هایی که با جسم بیشتر سر و کار دارند مانند:آیکیدو،کاراته،نینجوتسو،تکواندو،ووشو و ...

ورزش‎‌های نرم که با نیروی ذهن (ذن) بیشتر کار می‌کنند مانند: یوگا،تای چی

مفاهیم ذن در هنرهای رزمی

هنرهای رزمی کمابیش با مفاهیم ذن نسبت دارند، چه ورزش ‎های نرم و چه ورزش ‎های سخت. تا کنون صدها کتاب در مورد ذن نوشته شده است ولی تعداد کمتری از آنها به اهمیت ذن در هنرهای رزمی پرداخته‌اند. این در حالی است که هنرهای رزمی در ظریف ‎ ترین شکل خود بیش از رقابت جسمی بین دو حریف، یعنی وسیله‎ای برای تحمیل قدرت اراده فرد بر حریف یا وارد آوردن ضربه فیزیکی بر او می‌باشد.

نقش ذن در هنرهای رزمی تعریف ساده آن را غیر ممکن می‌سازد زیرا ذن فاقد هرگونه نظریه جامد است، از این رو ذن دانشیست درونی و از درون شخص سرچشمه می‌گیرد و برای آن هیچ توضیح خاصی براحتی نمی‌توان در نظر گرفت. ذن در هنرهای رزمی بر قدرت فکر و ارتقا سطح هوش فرد تاکید ندارد بلکه تاکید آن بر عمل شهودی است و هدف نهایی ذن آزادسازی فرد از خشم پندارهای باطل و هیجان‎های عاطفی است.

واژه تكواندو از ۳ بخش تشكیل می شود كه شامل <ت> به معنای پریدن، <كوان> به معنای ضربه زدن با پا و دست و خرد كردن اجسام سخت و <دو> به معنای راه و روش است.


تكواندو از ورزش های رزمی و سنتی كشور كره است. البته آنچه ما امروزه به عنوان تكواندوی مدرن می شناسیم تحت تاثیر تكنیك های سایر ورزش های رزمی است.
از مهم ترین هنرهای رزمی كه تكواندو تحت تاثیر آن است كاراته ژاپنی ها است. علت این امر این است كه از سال ۱۹۱۰ تا پایان جنگ جهانی دوم ژاپنی ها كشور كره را اشغال كرده بودند و در این سال ها ژاپنی ها سعی داشتند فرهنگ كره را از بین ببرند و از جمله از بین بردن و تغییر ورزش های سنتی كره را دنبال می كردند.
به همین علت تكواندو كه ورزشی برخاسته از كشور كره است تحت تاثیر كاراته ژاپنی ها، سرعت و حركات سریع را از این ورزش دریافت می كند اما بعد از جنگ جهانی دوم كه كره ای ها مستقل شدند، این ورزش سنتی آنها هم به نوبه خود گسترش یافت و اگرچه به میزان كمی تحت تاثیر سایر هنرهای رزمی قرار گرفت اما به هر حال به نوبه خود دارای یك استیل خاص است كه متكی بر ضربات پا با حداكثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیكی با دشمن و طراحی فنون برای دور كردن مهاجم تاكید دارد، كه همین عوامل آن را از سایر هنرهای رزمی جدا می كند.
واژه تكواندو از ۳ بخش تشكیل می شود كه شامل <ت> به معنای پریدن، <كوان> به معنای ضربه زدن با پا و دست و خرد كردن اجسام سخت و <دو> به معنای راه و روش است. مهم ترین حقیقی كه در مورد این ورزش اهمیت دارد این است كه این ورزش نه تنها یك هنر ممتاز و برتر در زمینه دفاع شخصی است بلكه ورزشی بسیار مفید برای ذهن هم به شمار می رود. تمرینات تكواندو باعث افزایش اعتماد به نفس در فرد ورزشكار می شود و همین مساله باعث می شود تا در مواجهه با رقیب بتواند بر او غلبه كند. درضمن این اعتماد به نفس زیاد به كل زندگی فرد تعمیم پیدا می كند و به افراد قدرت مقابله بهتر با مشكلات را هم می دهد. بد نیست كمی در مورد قوانین این ورزش بدانیم.

● قوانین تكواندو

این ورزش در سه دوره ۲ دقیقه ای برگزار می شود كه بین هر كدام از این زمان ها ورزشكار به مدت یك دقیقه استراحت می كند. هیات داوران از ۴ نفر تشكیل شده است كه ۳ داور در جایگاه مخصوص در كنار زمین می نشینند و یك داور هم در وسط زمین مسابقه را كنترل می كند. یادتان باشد وقتی می خواهید این ورزش را انجام دهید حتما از وسایل ایمنی آن استفاده كنید. وسایل مورد استفاده عبارتند از: محافظ های ساق پا و در خانم ها: محافظ های پستان، محافظ دهان و دندان، محافظ سر در افراد تازه كار محافظ برای لگن هم وجود دارد كه تازه كاران آنها را در زیر لباس خود می پوشند.

● جیروكی، چاگی

همانطور كه قبلا اشاره كردیم در تكواندو از ضربات پا و دست استفاده می شود كه این ضربات دارای نام های خاصی هستند. به ضربات مشت در تكواندو ضربات جیروگی می گویند كه بسته به اینكه به كجای بدن برخورد كنند، به ۳ نوع تقسیم می شوند. در مبارزه تكواندو از ضربات پا استفاده زیادی می شود در تكواندو به این ضربات چاگی می گویند كه خود به انواع مختلفی تقسیم می شود كه معروف ترین آنها به نام های دیت چاگی، آپ چاگی، پاكان آن مریان چاگی، یوپ چاگی، دولیو چاگی، آپ دولیو چاگی و موندولیا چاگی معروف هستند كه بعضی از آنها را به كرات در گزارش های تلویزیونی شنیده اید.

● فلسفه رنگ

بد نیست كمی درمورد فلسفه رنگ های كمربندهای دریافتی در ورزش تكواندو بدانیم. به طور كلی ۶ كمربند در مقاطع گوناگون این ورزش وجود دارد.
۱) كمربند سفید: كه نشان دهنده بی گناهی است. در این مرحله نو آموزان هیچ چیز در مورد تكواندو نمی دانند.
۲) كمربند زرد: نشان دهنده زمینی است كه در آن گیاه جوانه می زند و در اصل تكواندو در نوآموز در حال شكل گرفتن است.
۳) كمربند سبز: نشان دهنده این است كه این گیاه جوانه زده رشد می كند یعنی فنون تكواندو در حال پیشرفت است.
۴) كمربند آبی: نشان دهنده این است كه گیاه در حال رشد به درخت تبدیل شده است. یعنی فنون تكواندو در ورزشكار به حد مطلوب رسیده است.
۵) كمربند قرمز: نشان دهنده خط است و در این مرحله ورزشكار باید مواظب حریف خود باشد و او را دور نگه دارد.
۶) كمربند سیاه: درست نقطه مقابل سفید است. بنابراین نشان دهنده مهارت كامل در تكواندو است و نشان می دهد كه دارنده این مهارت نسبت به تمام ترس ها و بدی ها نفوذناپذیر است. باید این نكته را هم یادآور شویم كه هر كدام از این كمربندها خود دارای درجات متفاوتی است كه آنها هم هر كدام برای خود فلسفه ای دارند. نكته جالبی كه بد نیست درباره این ورزش بدانیم این است كه برخلاف اینكه از نظر بعضی از افراد ورزش های رزمی با خشونت همراه هستند اما شاید اگر فلسفه این ورزش را بدانیم به ظرافت نهفته در این ورزش بیشتر توجه كنیم.

● تقویت بدن

علاوه بر تمرینات ذهنی، روحی و فلسفه زیبابی كه در این ورزش وجود دارد، تكواندو می تواند در ساختن فیزیكی بدن هم كمك كننده باشد. در این ورزش تمام عضلات بدن به كار گرفته می شوند. تمرینات ورزشی این ورزش باعث می شود كه چربی های شل در بدن از بین بروند. عضلات در اثر حركات سریع و تكرار شونده كاملا انعطاف پذیر می شوند و شكل خاصی به خود می گیرند. علاوه بر ساخته شدن عضلات در ناحیه پا، حركات دست باعث شكل گرفتن عضلات دست ها می شوند و همچنین چرخش های ایجاد شده در بالاتنه باعث خوش فرم شدن عضلات شكمی می شوند.

● تكواندو و زنان

یك توصیه خوب برای خانم ها این است كه این ورزش بسیار برای بانوان مناسب است زیرا باعث شكل گرفتن و خوش فرم شدن عضلات شكم و زیر شكم، لگن و قسمت داخلی ران ها می شوند، یعنی دقیقا محل هایی كه همیشه خانم ها از وجود چربی در این نقاط درعذابند. علاوه بر تمرینات عضلانی، این ورزش در بهبود كاركرد سیستم قلبی عروقی هم بسیار كارآمد است.

● آسیب های تكواندو

حالا می رسیم به قسمت ناخوشایند ورزش تكواندو، یعنی آسیب های ایجاد شده شایع در این ورزش. شاید برایتان جالب باشد كه بگوییم بیشتر آسیب های ورزش تكواندو در حین مسابقات ایجاد می شوند نه در هنگام تمرینات. شایع ترین این آسیب ها شامل پارگی یا له شدگی در اعضای مختلف بدن است. به دنبال آن پیچ خوردگی به خصوص در ناحیه مچ پا، آسیب های زانو و شكستگی ها به ترتیب شایع اند. یعنی ناشایع ترین این آسیب ها شكستگی اندام ها مثل ساق پا، دست ها و انگشتان است. دیده شده است كه این آسیب ها در ورزشكاران وزن ۶۵ تا ۷۵ كیلوگرم بیشتر ایجاد می شود. بد نیست در اینجا اشاره ای به آسیب دیدگی یكی از قهرمانان بزرگ كشورمان در ورزش تكواندو در بازی های آسیایی داشته باشیم.
هادی ساعی كه به علت آسیب دیدگی در پای چپ و شكستگی در ناحیه انگشتان پای راست بعد از بازی اول خود در مقابل حریف اردنی باز هم به مقابله با سایر حریفان رفت و با وجود این آسیب ها بازهم موفق به كسب مدال برنز شد. در حال حاضر پا و دست ایشان در آتل است. ما به نوبه خود از زحمات این قهرمان محبوب قدردانی می كنیم ولی هادی ساعی، باید بیشتر مواظب دست ها و پاهای طلایی خودت باشی. اگرچه ما مهارت چندانی در ورزش نداریم اما به عنوان دوستداران تو خواهشمندیم در صورت آسیب دیدگی به مقابله با حریفان دیگر نروی. به هر حال از شما و از تمام تكواندوكارانی كه باعث كسب مدال برای كشورمان شدند متشكریم. امیدواریم این ورزشكار عزیز، هر چه زودتر بهبودی كامل حاصل كنند. به هر حال اگر خواستید تكواندو را شروع كنید این بار به آن از دید فلسفی هم نگاه كنید و آن گاه ببینید چه لذتی از آن می برید! بد نیست به فلسفه اساسی ورزش تكواندو كه باعث می شود در ورزشكاران واقعی این رشته امید به زندگی تقویت شود اشاره ای داشته باشیم:

▪ تمایل داشتن به انجام دادن كارهای باارزش حتی اگر انجام آنها بسیار سخت باشد.
▪ مهربان بودن با افراد ضعیف و سخت بودن در برابر قوی تر ها.
▪ راضی بودن به مال و مقام مادی موجود و برعكس دنبال پیشرفت در معنویات و مهارت ها تا بی نهایت.
▪ همیشه كاری را كه شروع می شود باید به پایان رسانید، چه این كار بزرگ باشد چه كوچك.
▪ به جای حرف های خوب زدن، اعمال نیك انجام دهید و در عمل آن را نشان دهید.
▪ همیشه شخصیت خود را همان كه هستید، حفظ كنید حتی اگر موفقیت شما تغییر كند.
▪ بدون توجه به نژاد، مذهب و ایدئولوژی هر فردی، برای افراد آموزگار باشید.
▪ سعی كنید یك آموزگار جاودان باشید به طوری كه در جوانی با تمرینات بدنی، در پیری با حرف هایتان و بعد از مرگ با خصایص اخلاقی تان به دیگران آموزش دهید.

 

پرداختن به ورزش جودو در بین افراد به مقاصد مختلفی صورت می گیرد. این امر می تواند بعنوان هنری در جهت تناسب اندام و افزایش انعطاف پذیری یا برای رقابت و مسابقه و یا به منظور دفاع شخصی مورد استفاده قرار گیرد.
 

بر خلاف آنچه تصور همگانی است میزان بروز آسیب های جدی در این ورزش به نسبت پائین است مثلاً میزان بروز آسیب در ورزش جودو در حدود ۱۰/۱ فوتبال است و ۲/۱ کشتی است.

میزان بروز صدمات با میزان مهارت ورزشکار ( رنگ کمربند ) رابطه معکوس دارد. از سویی شدت صدمات ایجاد شده با میزان مهارت ورزشکار در رابطه مستقیم قرار دارد ( بخاطر استفاده از مانورهای ترکیبی و خطرناکتر ) لذا هر چه فرد با مهارت تر و حرفه ای تر شود اگر چه میزان آسیب ها در وی کاهش می یابد اما اگر صدمه ببیند احتمال شدیدتر بودن آن افزایش می یابد.
احتمال صدمه دیدگی در ورزش جودو در حدود ۱۷ در ۱۰۰۰۰۰نفر است. این میزان در فوتبال ۱۶۷ در ۰۰۰/۱۰۰ و در بسکتبال ۱۸۸ در ۰۰۰/۱۰۰ و در کشتی ۲۶ در ۰۰۰/ ۱۰۰ است.
 

۶۰ درصد از آسیبهای مرتبط با جودو در هنگام تورنمنت های ورزشی و ۴۰ درصدآنها در زمانهای غیر از تورنمنت رخ می دهد. در کاراته احتمال صدمه دیدگی بدنبال اصابت مشت بیشتر از احتمال صدمه به دنبال ضربات پا است . در جودو احتمال صدمه دیدگی بدنبال كشيدگي تاندون بدونبال اجراي ناقص فنون است.

● علل صدمات در ورزش جودو

▪ اصابت ضربات مستقیماً به بدن.
▪ مانورهای تعادلی و چرخشی
▪حرکات تکراری مثل رقص پا یا مشت زدن به میت بصورت متوالی ( احتمال شکستگی پا در اثر استرس) .
● توزیع صدمات در ورزش جودو
ه این صورت است :
▪ 17درصد صدمات در ناحیه سر و گردن.
▪ ۱۷ درصد صدمات در ناحیه اندام فوقانی.
▪ 52 درصد صدمات در ناحیه اندام تحتانی.
 

● شایع ترین و شدیدترین آسیب های مرتبط با ورزش جودو

▪ شایعترین صدمات و آسیب های ورزشی در ورزش جودو عبارتند از: له شدگی ها، خراشیدگی ها و کشیدگی های رباطی و عضلانی تاندونی.
▪ شدیدترن آسیب های مرتبط با این ورزش عبارتند از ضربات به سر و صدمات مغزی و پارگی احشای داخل شکم مثل کبد و طحال.
 

● انواع صدمات نواحی خاص بدن

▪ صدمات سر و گردن :
این صدمات عمدتاً عبارتند از : پارگی و خونریزی از بینی و کبودی دور کاسه چشمی که اغلب در اثر اصابت مشت به صورت و گاهی هم در اثر اصابت پا به صورت رخ می دهد. امکان دارد خراش قرنیه در نتیجه کشیده شدن ناخن به قرنیه رخ دهد. شدیدترین حالت عبارتست از آسیب مغزی بدنبال اصابت پا طی حرکت چرخشی فرد می باشد در این موارد که ضربه شدید به سر وارد شده است باید حتماً بررسی از نظر آسیب همراه در گردن صورت گیرد. استفاده از کلاه های محافظ می تواند جلوی آسیب های بافت نرم صورت را بگیرد اما درجلوگیری از صدمات مغزی همراه با اصابت پا به سر چندان موثر نیست.
▪ آسیب های اندام فوقانی :
شایعترین آسیب عبارتست از کبودی های ساعد و مچ.
در رفتگی ساعد اگر رخ دهد عمدتاً از نوع خلفی است در حالیکه در رفتگی شانه اگر رخ دهد در ۹۵درصد موارد از نوع قدامی است. آسیب های ورزشی شایع دیگر عبارتند از شکستگی ها و کشیدگی های رباطی ( بخصوص در شانه ) و کشیدگی های عضلانی.
▪ آسیب های اندام تحتانی :
شایعترین آسیب اندام تحتانی کبودی ها در نواحی ساق، داخل ران و پشت پا می باشد.
زانو محل آسیب پذیری در ورزش می باشد. در ورزشهای رزمی بخصوص تکواندو و کاراته که فرد دائم به جلو و عقب می رود و حرکات تعادلی زیاد است زانو بیشتر مستعد آسیب در اثر اعمال نیرو به جلو یا عقب یا طرفین داخلی و خارجی آن است.
آسیب های زانو می تواند به منیسک ها یا رباطهای زانو وارد آید یا به کشکک وارد شده و سبب شکستگی یا دررفتگی آن گردد. همچنین می تواند منجر به شکستگی استخوان در محل زانو شود و در موارد نادر منجر به دررفتگی زانو شود که حقیقتاً یک اورژانس محسوب می گردد.
پیچ خوردگی و شکستگی مچ پا از آسیب های شایع در ورزشهای رزمی محسوب می شوند. همچنین آسیب به انگشتان اول و دوم و پنجم نیز شایع است و احتمال دارد در دراز مدت در این انگشتان آرتروز رخ دهد.
▪ آسیب ارگان های شکم:
در ضربه به شکم بخصوص ضربات چرخشی پا احتمال آسیب ارگانهای شکمی مثل کبد، طحال، کلیه و پانکراس ( لوزالمعده ) وجود دارد. همچنین یک ضربه کنترل نشده پا می تواند به آسیب بیضه ها و خونریزی آنها منجر گردد که استفاده از محافظ توصیه می شود.
▪ آسیب قفسه سینه :
در اثر مشت قوی یا ضربه شدید پا به قفسه سینه احتمال شکستگی دنده یا التهاب قسمت قدامی دنده و در مواردی ورود هوا به داخل پرده جنب وجود دارد.
● آسم و ورزش رزمی
در افرادی که آسم در آنها بخوبی کنترل است و نیز در افرادی که مبتلا به آسم ورزشی بوده اند و این امر در آنها کنترل شده است می توانند به ورزشهای رزمی بپردازند. نکته مهم این است که این افراد چنانچه قبل از پرداختن به تمرین یا مسابقه بخوبی و به مدت کافی بدن خود را گرم کنند ( با نرمش ) بخاطر اتساع کافی برونش ها قدرت تحمل بیشتری در مقابل حمله احتمالی آسم پیدا می کنند و کمتر دچار حملات احتمالی خواهند شد.
● تشنج و ورزش جودو
نشان داده شده است که یک برنامه منظم ورزشی می تواند به کنترل حملات تشنج در افراد مبتلا کمک شایانی کند. اما اینکه فردی با سابقه تشنج می تواند به ورزشهای رزمی بپردازد یا خیر بر عهده پزشک است که تصمیم می گیرد.
● پیشگیری از آسیب ها در جودو
 

استفاده از وسایل محافظتی برای ساق، پا، دست، بازو و قفسه سینه می تواند میزان صدمات را کاهش دهد. کلاه مناسب در تکواندو اهمیت دارد. استفاده از محافظ های دندان و بیضه اهمیت دارد. گرم کردن مناسب حداقل ۱۵ دقیقه قبل از مسابقه و عمدتاً با انجام حرکات کششی به نحو محسوسی صدمات ورزشی را در این ورزش کاهش می دهد. توجه داشته باشید درصد قابل ملاحظه ای از صدمات در هنگام خستگی ورزشکار رخ می دهد، لذا هر گاه خسته شدید استراحت کنید.

● درچه آسیبهایی نباید مسابقه یا تمرین را ادامه داد؟
▪ شکستگی ها
ـ صدمات مغزی که منجر به اختلال در تعیین مکان و زمان و یا اختلال در حافظه شده اند و بخصوص آنها که سبب عدم هوشیاری شده اند.
ـ صدمات چشمی که دید را مختل کرده اند مثل کبودی های شدید یا خراشیدگی قرنیه.
ـ موارد خاص از صدمه به بیضه ها که در آنها بهبود درد رخ نداده یا متورم شده و خونریزی دارند.
● چه افرادی نباید بصورت رقابتی ورزشهای رزمی را انجام دهند؟
▪ آنها که دچار التهاب قلبی هستند .
▪ افرادی که فشار خون آنها کنترل نشده است.
▪ افرادی که بیماری قلبی مادرزادی شدید دارند.
▪ افرادی که تشنج در آنها بخوبی کنترل نشده است.
▪ عدم وجود یک چشم.
▪ داشتن یک کلیه.
▪ بزرگی کبد.
▪ بزرگی طحال
▪ نارسایی ریوی
▪ ناپایداری مفصل بین استخوانهای اطلس و آسه درگردن
▪ افرادی که بیماری پوستی عفونی و قابل انتقال دارند (تا زمانیکه عفونت در آنها خوب نشده یا قابلیت انتقال دارد
موضوعات مرتبط: مطالب پايه جودو

 

شوتوکان به ژاپنی: 松涛館 یکی از مهم‌ترین سبک‌های کاراته است، که توسط: گیچین فونا کوشی (۱۹۵۷-۱۸۶۸)-که به عنوان پدر کاراته جهان شناخته می‌شود- بنیان گذاری شد.

شوتو لقب فوناکوشی (شوتو به معنی کاج‌های لرزان است و چون خانهٔ فوناکوشی در جنگل کاج بود چنین نامی بر او نهادند) و کان به معنای خانه یا مکتب است. علاوه بر آن شوتوکان متعلق به سیستم شوری ته در کاراته‌است.

در سال ۱۹۴۸ اجرای هنرهای رزمی آزاد شد و دو تن از شاگردان قبلی دوجوی شوتوکان به نام های ماساتوشی ناکایاما و ایسائو اُباتا سازمان جدیدی را به نام انجمن کاراته ژاپن (JKA)بعنوان اولین تشکیلات رسمی کاراته در جهان بنیان نهادند. دوباره کاراته ترویج شد و در میان ارتش و دانشگاه‌ها و مدارس محبوب گردید.کاراتهٔ شوتوکان با برنامه‌ریزی‌های استاد ناکایاما می‌رفت تا در سطح بین‌المللی مطرح شود، انجمن کاراته ژاپن با تربیت مدرس و اعزام آنها به چهارگوشهٔ دنیا شروع به تبلیغ کاراته فوناکوشی یا همان شوتوکان نمود و این امر باعث خوشنودی فوناکوشی نیز بود.

شوتوکان توسط ماساتوشی ناکایاما (۱۹۱۳ - ۱۹۸۷) دان ۹ (پس از مرگ دان ۱۰) به صورت امروزی تر و علمی تر به جهانیان معرفی شده که به کمک نیروهای فیزیکی کارهایی که به نظر خیلی‌ها سخت یا غیرممکن می‌نمایند را ممکن می‌کند. در این روش توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و گرانیگاه نیرو می‌شود. پس از استاد ناکایاما دو تن از شاگردان ارشد وی استاد هیروکازو کانازاوا دان ۱۰ که اولین قهرمان مسابقات رسمی جهانی کاراته بود اقدام به تاسیس شوتوکان کاراته بین‌المللی (SKI) و استاد مرحوم هیده تاکا نی شی یاما دان ۱۰ نیز فدراسیون جهانی کاراته سنتی (ITKF)را که رقیب اصلی فدراسیون جهانی کاراته (WKF)بشمار می‌رود را در آمریکا تاسیس نمود و کاراته را درآمریکا پایه گذاری نمود . در حال حاضر علاوه بر این تشکیلات بعدها فدراسیون جهانی شوتوکان کاراته (WSKF) توسط استاد کاسویاو فدراسیون جهانی کاراته نومیچی(KWF) توسط استاد میکیو یاهارا دان ۹ و فدراسیون (JKS) توسط مرحوم استاد آسائی و متعاقبا استاد ماساوا کاگاوادان ۸ بهمراه سایر اساتید در سبک شوتوکان تاسیس و فعالیت نمودند. سبک شوتوکان از نخستین و اصیلترین سبک های کاراته در ژاپن و جهان و از سبک فعال کاراته در سطح ایران است

کاراته (به ژاپنی: 空手)‏ نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی‌که امروز در اوکیناوا در ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی این منطقه معروف به ته (معنی تحت‌اللفظی: دست) و هنرهای رزمی چینی که در ژاپن به کنپو معروف است، پدید آمده‌است.^[۱][۲] کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دست باز مانند دست چاقویی تشکیل می‌شود. در برخی سبک‌ها فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود.^[۳] هنرجویان این رشته کاراته‌کا نامیده می‌شوند

کاراته (به ژاپنی: 空手)‏ نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی‌که امروز در اوکیناوا در ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی این منطقه معروف به ته (معنی تحت‌اللفظی: دست) و هنرهای رزمی چینی که در ژاپن به کنپو معروف است، پدید آمده‌است.^[۱][۲] کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دست باز مانند دست چاقویی تشکیل می‌شود. در برخی سبک‌ها فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود.^[۳] هنرجویان این رشته کاراته‌کا نامیده می‌شوند

محتویات  [نهفتن]  ۱ تاریخچه ۲ سبک‌های کاراته ۲.۱ سبک‌های کنترلی ۲.۲ سبک‌های غیر کنترلی ۳ جستارهای وابسته ۴ منابع ۵ پیوند به بیرون

تاریخچه [ویرایش]

کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله‌است و یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن بودیدهاراما است که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می‌زیسته‌است. وی که از پیشوایان مذهبی بودایی بود، به تنهایی از هند به راه افتاد و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبیعی بسیار مشکل موجود در آن زمان به چین رسید و در ایالت هون نان و معبد شائولین اقامت گزید. تعالیم بودیدهاراما شامل تمرینات شدید انضباطی و رعایت پرهیزکاری بود. وی ۹ سال رنج و ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردانش نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و اندیشه تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دین را سد راه خود می‌دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع نمود که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی است.

کاراته امروزی شکل تکامل یافته‌ای از کمپوی چینی (بوکس چینی) می‌باشد که در ابتدا ا نوکیناواتهامیده میشد. از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چین سلسله کینک ۱۶۴۴ سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلو گیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشیر را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر باعث شکوفایی هرچه بیشتر کاراته شد.

در سال ۱۹۲۱ یکی از بزرگ‌ترین استادان کاراته جزیره اوکیناوا گیچین فونا کوشی ۱۸۶۸-۱۹۵۷ توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنر جویان که تحت تعلیم بزرگ‌ترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.

سال ۱۳۴۲ سال ورود کاراته به ایران توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتکاران و فرهاد وارسته می‌باشد.

در حال حاضر، سبکهای مختلف کاراته، بالغ بر صدها سبک می‌شود که در واقع، بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر از سبک‌های اصلی و کنترلی و یک سبک نیمه کنترلی می‌باشد.

سبک‌های کاراته [ویرایش]

بطور کلی سبک‌های کاراته به سه دسته تقسیم می‌شود:

1. سبک‌های کنترلی
2. سبک‌های غیر کنترلی
3. سبک‌های رینگی

برخی از سبک‌های مهم در کاراته (چهار سبک اصلی یا سبک‌های مادر):

• شوتوکان، که توسط استاد فقید فوناکوشی که او را به عنوان پایه گذار کاراته امروزی می‌شناسند پایه‌گذاری شده‌است.
• شیتوریو، (سیستم ناهاته، سیستم شوری‌ته) این سبک توسط کنوامابونی ایجاد شد.
• وادوریو،
• گوجوریو

سبک‌های کنترلی [ویرایش]

• شوتوکان، (بنیان گذار: گیچین فونا کوشی) در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو می‌شود.
• شیتوریو، (بنیان گذار: کنوا مابونی) شیتوریو متشکل از دو سیستم ناهاته و شوری ته در کاراته می‌باشد.
• گوجوریو، (بنیان گذار: چوجون میاگی) گوجوریو روش سفت و نرم، که در اوکیناوا شکل گرفت و و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می‌باشد.
• وادوریو، (بنیان گذار: اوتسوکا هیرونوری) وادوریو یعنی: راه صلح، روش صلح، روش صلح جویانه.

سبک‌های غیر کنترلی [ویرایش]

• کیوکوشین، (بنیان گذار: ماسوتاتسو اویاما) کیوکوشین‌کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجریبات اویاما وسبک‌های دیگر است، به وجود آمد.
• گوجوریو: در گوجوریو هر دو گونهٔ مبارزات کنترلی و غیرکنترلی وجود دارد.
• انشین

سبک‌هایی با بنیانگذار ایرانی:

• کان ذن ریو
• جو کای بو کاراته، ترکیبی از جودو، کاراته، بوکس

جستارهای وابسته [ویرایش]

جستارهای وابسته [ویرایش]

• هنرهای رزمی اوکیناوا
• کاتا در کاراته

منابع [ویرایش]

• Wikipedia contributors، "Karate،" Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Karate&oldid=398863559